ο βυθός

Θυμάμαι σε ένα όνειρο πετούσα ψηλά
με φτερά σαν τη λιακάδα μιας ευτυχισμένης μέρας.
Και ξαφνικά, τα φτερά έσπασαν
Και το στήθος μου ακούμπησε τη θάλασσα
Και τα μάτια μου είδαν ένα φόβο
πιο μακρινό από το φόβο της απώλειάς μου.
Τα χέρια μου πληγώθηκαν απ’ τα παγωμένα νερά
Και το δέρμα μου σκίστηκε απ’ την αδυσώπητη αλμύρα των κυμάτων
Και απότομα βρέθηκα να πνίγομαι
σε ένα βυθό μαύρο, σκοτεινό...
Τα πόδια μου ακούμπησαν τον πάτο της θάλασσας
Και τα πέλματά μου μάτωσαν 
απ’ τη βεβαιότητα ενός θανάτου που πλησίαζε

Κι εκεί, μέσα στον πνιγμό μου
Αγάπησα όλα εκείνα που είχα δεδομένα
Κι ερωτεύτηκα ξανά την ξεχασμένη μου ευτυχία

Κι ενώ προσπαθούσα να κρατήσω την τελευταία μου αναπνοή
Ένας άγγελος μου ψιθύρισε για μια ζωή αθάνατη
Για ένα σύμπαν ατέρμονο
Για έναν ζεστό ουρανό
Και τότε αποφάσισα να σβήσω την ανάσα μου, να σβήσω το μέλλον
Κι άφησα τον άγγελο να με ενώσει με τα παγωμένα νερά
Και να μου δείξει απ’ την αρχή 
μια όμορφη καινούργια πτήση προς το άπειρο...