εισαγωγή...
Τ’ αστέρια έγιναν βροχή
ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση
άγγιξα μία σταγόνα απ’ τον ήλιο σου
κι αγάπησα κάθε ακτίνα ελευθερίας.
Ένιωσα ένα χάδι απ’ το ποτάμι σου
και τις δονήσεις μου να με αποτελειώνουν.
Στη στιγμή απ’ το χαμόγελό σου κρύφτηκα
κι άκουσα το τραγούδι μου
να σε ξυπνά από τη δυστυχία σου.
Κι όταν μου έλεγες να σε αγγίξω κι άλλο
Εγώ μετρούσα έναν-έναν τους γλυκούς μου θανάτους…
...στη δύναμη της σιωπής
Τόσες λέξεις να σου πω
τόσα όνειρα διάφανα
που καθρεφτίζονται στα μάτια μου.
Κι εσύ τα καταλαβαίνεις,
αλλά μέσα στην έκπληξή σου δε μιλάς
Για να μη διακόψεις τη λάμψη απ’ το χαμόγελό μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου